Cumhuriyet gazetesinden Nilgün Cerrahoğlu, Hürriyet gazetesinden Ahmet Hakan, Sabah gazetesinden Mehmet Övür, Birgün gazetesinden Yakup Kepenek , Sabah gazetesinden Melih Altınok Kemal Kılıçdaroğlu’nun son halini ve açıklamalarını yazılarına taşıyarak irdeledi.
CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu Halktv ekranlarında gazetecilerin soruları yanıtlarkenki sakinliğini dikkat çekti. Mevzu istifa edip etmeyeceğiydi.
Cumhuriyet gazetesi muharrirlerinden Nilgün Cerrahoğlu yazısında Kemal Kılıçdaroğlu’nu teflona benzeterek “Üzerine hiçbir şey yapışmıyor. Ve hiçbir şey nüfuz etmiyor. Daha evvel Ekmelleddin İhsanoğlu, Muharrem İnce örneklerinde gördüğümüz üzere çünkü kamuoyunu kale almıyor ve hiçbir sorumluluk üstlenmiyor. Muhasebe, yüzleşme ve ders çıkarma üzere netameli mevzulara girmiyor. ” dedi.
Cerrahoğlu tenkitlerine “Kılıçdaroğlu’nun anlattıklarına inandığını düşünürsem zekâsından kuşku duyarım. Anlattıklarını inanmadan söylediğini düşünmek daha üzücü. Bu sefer da bizim zekâmızla dalga geçiyor demektir. ” diye devam etti.
NİLGÜN CERRAHOĞLU: KILIÇROĞLU İLE YÜZLEŞMEK
Cumhuriyet gazetesi muharriri Nilgün Cerrahoğlu ” Kılıçdaroğlu ile yüzleşmek” başlıklı yazısından kısımlar:
On iki gün sonra çıkıp “Hiç pişmanlığım olmadı” dedi Kılıçdaroğlu ve ekledi: “Her şey benim açımdan doğruydu. Bir pişmanlık kelam konusu değil.”
Renk vermeyen çok tipik bir bürokrat profili Kılıçdaroğlu. Uzunluğunu aşan bir fotoğrafın ortasında kendisini bulan bir bürokrat örneği.
Kırsal kesim seçmeninden, Erdoğan’ın oyunlarına uzanan bir yelpazede kendinden öbür herkese hesap kesiyor.
Öyle ki milletvekili listelerinin sorumluluğunu dahi parti lideri olarak üstlenmiyor.
Listeleri “yeni kan” ismine tam da direkt doğruya tasviye edilmesi gereken eski kodaman millet vekillerinden oluşan “bir komisyon” belirlermiş.
Genel lider “Şunu çek, bunu koy” diye hiçbir müdahalede bulunmazmış!
Kılıçdaroğlu bunu sözde parti içi demokrasi örneği olarak gündeme getiriyor. Lakin kelam ettiği dinamik gerçekte bir politbüro örneği. CHP milletvekili listelerini politbürovari bir yapının belirlediğini öğreniyoruz.
Sedef Kabaş misali dünyadan haberdar, genç, ehil isimler bu sebeple bu ihtiyarlar heyetinin blokajını aşamıyor.
Geçmişe yönelik özeleştiri getirmediği üzere geleceğe yönelik umut vaat eden bir yol haritası da sunmuyor Kılıçdaroğlu.
Defalarca yönetilen “Aday olacak mısınız?” sorusunu her seferinde slalom yaparak karşılıyor. “Evet”, “hayır” netliğinde cevaplardan kaçınıyor. Cumhurbaşkanlığı sürecinde olduğu üzere kartlarını açmaksızın, son ana dek oyunda kalmaya ihtimam gösteriyor. Bu sebeple usandırıcı bir “dejavu” duygusu yaratıyor.
CHP’nin bundan bu türlü bir siyasi bürokrata değil, bu kireçlenmiş yapıyı toplayan, yeni umut ve projeler ilham eden bir “lidere” gereksinimi var.
70’lik genel lider toplumsal medyayı hengi oranda kullanıyor bilmiyorum ancak Szc TV’deki gecikmiş söyleşisi için Ekşi Sözlük’te açılan başlıklara göz atmasını öneririm. Biriyle -özetle- yazıyı bitirmek istiyorum:
“ABD den oy verebilmek için iki seçimde de 12 saat yol gittik. Dahası iki seçimde de çok kişiyi ikna ettim oy kullanmaları için. Muhalefetin seçim sonrası tavrının akabinde ben utandım bu kadar insanı ikna ettiğime. Oy kullanmaları için saatlerce yol gidip masraf yapmalarına sebep olduğuma utandım, muhalefet utanmadı…
Bu muhalefet için mi epey emek verildi, gözyaşı döküldü ve hepimizin canını bir biçimde yakan hükümetten kurtulacağımız “umut” edildi?…
AHMET HAKAN: ÇIKMA O PROGRAMA DERDİM
Ahmet Hakan ise Kılıçdaroğlu’nun halinden hiçbir şey anlamadığını belirttiği yazısında Kılıçdaroğlu’nun kendisine sormuş olsaydı o programa çıkmaması konusunda tavsiye vereceğini yazdı.
Ahmet Hakan, Kılıçdaroğılu’nun seçmenlerinin ise cami avlusuna bırakılan çocuktan farksız olduğunu savundu.
Hürriyet gazetesinden Ahmet Hakan “Bir televizyon programı ve bir sürü tuhaf şey” başlıklı yazısı:
Kemal Kılıçdaroğlu seçimin akabinde birinci kere bir televizyon programına çıktı.
Dikkatle izledim programı. Söylenecek bin şey var. Ben yalnızca birkaçını yazdım.
Bir televizyon programı ve bir sürü tuhaf şey
KEMAL BEY’E ‘ÇIKMA O PROGRAMA’ DERDİM
Diyelim ki Kemal Kılıçdaroğlu’nun danışmanıyım.
Ve yeniden diyelim ki Kemal Bey, yanıma yaklaşıp bana sormuş olsun:
*
“Canlı yayında Uğur Dündar, İsmail Saymaz falan soru soracaklar. Ben de yanıt vereceğim. Ne dersin? Çıkayım mı bu türlü bir programa?”
*
Hemen şöyle derdim:
*
“Ne söyleyeceksiniz programda? ‘Ben elimden geleni yaptım, olmadı. Artık çekiliyorum. İstifa ediyorum. Yerimi yeni isimlere bırakıyorum’ açıklaması yapacak mısınız?”
*
Diyelim ki şöyle yanıt verdi bana:
*
“Hayır. Bunu söylemeyi düşünmüyorum. Biraz top çevireceğim.”
*
Bu yanıt üzerine kendisine şunu tavsiye ederdim:
*
“Sakın. Sakın. Sakın. Çıkmayın o programa. Şu anda size yönelik öfkenin şiddeti 7 ise… Bu türlü bir programdan sonra size yönelecek öfkenin şiddeti 77 olur. Aman ha aman. Sakın.”
DIŞ MİNNAKLARIN ADAMI
“Dış mihraklar. Dış güçler.”
Çok değil kısa bir müddet öncesine kadar herhangi bir AK Parti taraftarı, bir sokak röportajında bu türlü bir kelam söyleyince sarakaya alınırdı.
Bir orta bu sarakaya alma işi o denli büyüdü ki “dış mihrak” vurgusundan “dış minnak” esprisi bile türetildi.
*
Şu işe bakın yahu!
“Dış güçler, dış mihraklar” dedi diye AK Parti seçmeniyle baş bulanların alayı, artık pek önemli bir edayla “Kemal Kılıçdaroğlu dış güçlerin projesidir” diyorlar.
*
Durum o kadar acıklı ki… “Dış minnakların adamı” diye espri yapmak bile içimden gelmiyor.
CAMİ AVLUSUNA TERK EDİLMİŞ ÇOCUK PSİKOLOJİSİ ÜZERİNE
Kemal Kılıçdaroğlu, seçim gecesinden beri pek ortalıkta görünmedi ya…
Muhalefet seçmeni, bu duruma reaksiyon gösteriyormuş.
*
Bu seçmenin içine yuvarlandığı hisler, aşağı üst şöyle şeylermiş:
*
“O gece bizi yalnız bıraktı Kemal Beyefendi. Kendimizi anadan öksüz, babadan yetim hissettik. Acılarımızla, hüzünlerimizle baş başa bıraktı bizi. Saçımızı okşamadı. Ağladık. Dokunmadı gözyaşlarımıza. Sakinleşmemize yardımcı olacak bir açıklamayı bize çok gördü. Hiç ortaya çıkmadı. Kendimizi cami avlusuna terk edilmiş çocuk üzere hissettik.”
*
Bu ruh halini hiç anlamıyorum.
Böylesine ağır bir duygusallaşmayı, bırakın şuurlu bir seçmene, rastgele bir yetişkine bile pek yakıştıramıyorum.
*
Ayrıca bu derece duygusala bağlamış bir seçmen kitlesi, nasıl sakinleştirilecekti ki?
*
Kemal Bey o gece…
– “Kaybettik. Üzgünüm. Olmadı” deseydi… Şimdi inkâr etabında olan seçmen kitlesi onu paramparça etmez miydi?
– “Kaybetmedik, sandıklara sahip çıkın” deseydi… Ortada sahip çıkılacak sandık mı kalmıştı? ANKA falan bile pes etmişti.
– “Hile yaptılar, oylarımızı çaldılar” deseydi… “Ne duruyorsun? Yürüsene YSK’ya” diye bastırılması imkânsız bir isyan çıkmaz mıydı?
– “Bu kere kaybettik ancak beş yıl sonra kazanırız” deseydi… Konutlardaki ekranlara fırlatılacak cisimler nedeniyle binlerce televizyon paramparça olmaz mıydı?
MEHMET ÖVÜR: KAYBEDEN İSTİFA EDER
Övür yazısında siyasetin doğasında seçimi kaybeden genel lider ve takımı istifa etmesi olduğunu vurguladı.
Sabah gazetesinden Mehmet Övür’ün ‘Kılıçdaroğlu’na nazaran hatalı 6 milyon köylü” başlıklı yazısı:
Muhalefet cephesinde mağlubiyetin faturasının kime kesileceği tartışılıyor.
Kimlerin kastedildiği de belli: Siyasi parti genel liderleri. En başta da altılı, yedili masayı kuran CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu yer alıyor. Doğrusu siyaset doğal mecrasında aksa olması gereken bu: Seçim kaybeden genel lider ve takımı istifa eder.
Ama Türkiye’deki muhalefet cephesinde işler bu türlü yürümüyor. Bir değil iki değil, tam 12 seçim mağlubiyetinden sonra hâlâ “Sorumlu kim?” diye tartışılıyorsa ortada kolektif bir “pişkinlik” var.
Aydınından sanatkarına, gazetecisinden akademisyenine herkes işin içinde ve olanlar herkesin gözü önünde oldu.
Kaset operasyonuna kadar gitmeye gerek yok. Kılıçdaroğlu’nun FETÖ’nün palavra tezlerini Meclis kürsüsünden seslendirmesine de, 15 Temmuz üzere darbe ve işgal teşebbüsüne “kontrollü darbe” demesine de kimse itiraz etmedi.
Her seçimde tıpış tıpış gidip oy verdiler. Birebir şey “kader seçimi” dedikleri son seçimde de oldu.
Ne PKK’yı legalleştiren HDP’yle işbirliğine ses çıkarıldı, ne de ikinci cinse giderken yemin billah edip “Suriyeliler gi-de-cek…” diyen ırkçı çıkışa dur denildi.
Dahası Muharrem İnce’ye yönelik linç operasyonuna da, Rusya’yla ilgileri sabote etmeyi göze alan palavraya da göz yumuldu ve tıpış tıpış gidip oy verildi.
Bütün bunları içine sindiren aydınlar, gazeteciler, siyasetçiler hiç değişmediler ki depremzedelere bile hakaret edilen bir noktaya gelindi.
Bunlara göz yumulunca bugün istifa çığlıkları da CHP’nin 12’ci katından duyulmaz oldu. Zira o da bir siyasetçi olarak birebir zihniyeti paylaşıyor. Bu yüzden seçimi kaybetme nedeni olarak da aklına farklı bir şey gelmiyor.
Tıpkı dün milyonları, “Göbeğini kaşıyan adam” ya da “Bir kilo makarna için oy veriyor” diye aşağılayanlar üzere.
Seçimi kaybetmesini, Anadolu’yu ayakta tutan, Atatürk’ün “Köylü milletin efendisidir” dediği köylülere bağlıyor ve söyledikleriyle onları aşağılıyor:
“Biz nerede kaybettik? Biz bunu da araştırdık. 1-2-3 numaralı sandık konulan yerler, köy, kasaba, belde. Buralarda Kılıçdaroğlu’nun aldığı oy 3 milyon 580 bin 115. Erdoğan’ın aldığı oy 6 milyon 100 bin 355.
Biz şunu da araştırdık: Sanki kırsaldaki insan neden bu ekonomik yıkımdan etkilenmedi diye. Çok kolay, ayda 500 lira verdiğinizde aslında harcayacak yer yok.”
Gördüğünüz üzere, halkı aşağılayan gazeteci ile “helalleşme” diye yola çıkan CHP’li siyasetçi ortasında hiç fark yok. Bir anda 6 milyon seçmeni iradesi olmayan, oyunu 500 liraya satan “bidon kafalı” adama dönüştürmekte sakınca görmüyor ve rahatça şunu söyleyebiliyor:
“Yapılan her şey doğruydu, benim açımdan. Rastgele bir pişmanlık kelam konusu değil.”
Her şey doğruysa o vakit MYK üyelerinin cürmü neydi?
Aslında Kılıçdaroğlu’nun bu açıklamalarına hak vermemek elde değil. Değil, zira seçim öncesi onlarca aydın, gazeteci, akademisyen hatta yeni jenerasyon siyasetçi onun siyaset mühendisliğine övgüler düzüyor, “demokrat dede” diyerek yere nazaran sığdıramıyordu. Mesela aday olmasın diye çıkışlar yapan gazeteci Mine Kırıkkanat son virajda özür diliyor, Atatürk’ün koltuğuna layık görmeyen Prof. Dr. Celal Şengör oy vereceğini söylüyor, Prof. Dr. Nilüfer Göle, “Dünyaya örnek lider” diye sunuyor ve bunun gereğini yapmıyorsa Kılıçdaroğlu niçin istifa etsin ki…
Haklı olduğu bir yer daha var: Bütün bu aydınlar, gazeteciler artık, “İstifa et, yerine Ekrem İmamoğlu gelsin” diye tutturmuşlar. Bırakın İstanbul’da iş yapmamasını hiç kimse şu soruları yeniden sormuyor: “İmamoğlu sen NATO, Rusya, Libya yahut Karabağ sıkıntısında, FETÖ yahut PKK sorununda Kılıçdaroğlu’ndan farklı ne söylüyorsun?”
METİN ALTINOK: DÖKÜLÜN KEMAL BEY
Sabah gazetesinden Metin Altınok’un “Hah şöyle Kemal Bey, dökülün” başlıklı yazısı:
Kemal Kılıçdaroğlu’nun röportajından kimi kısımlar toplumsal medyada önüme düşüyor…
İnsan “Kim bu adam?” diye düşünmeden edemiyor. Düne kadar zoraki de olsa gülümserdi. Artık onu da yapamıyor, hız bir karış. Yüzündeki o şaşkın söz gitmiş, pek kendinden emin bir biçimde ayağına sıkıyor.
Babala’daki “demokrat dede”nin yerinde yeller esiyor… Yandaşı gazetecileri bile “Anlatıyorum, anlamıyor musunuz?” diye azarlıyor.
Candaş müelliflerin gizleyemedikleri hayret dolu bakışları ortasında “Erdoğan birinci çeşitte kaybetmenin travmasını yaşıyor” diyecek kadar şirazesi kaymış.
Helalleşme falan da unutulmuş olağan…
Kendisine oy vermeyenleri eğitimsiz, oyunu 500 TL’ye satan “köylü” olarak tanım etmekten çekinmiyor.
Çünkü aklı olan onu seçermiş!
Asilzade olduğunu düşünüyor olmalı ki, delegenin, Muharrem İnce üzere sıradan bir insanı CHP’nin başına getirmeyeceğinden emin.
Kaybedince inkâr nöbeti semptomları gösteren, yenilgisine kurban edecek seçmen arayan bu beyefendi ya kazansaydı?
Allah “köylüleri” korumuş!
Bu ortada Kemal Bey’in bu hâliyle, yıl olmuş 2023, hâlâ genel oy hakkını sorgulayan, kabul edemeyen tabanını daha güzel temsil ettiğini de söylemezsek haksızlık olur.
***
HİÇ KENDİNİZE ACIDIĞINIZ OLDU MU?
CHP medyası, seçimlerden evvel Erdoğan’a oy veren seçmenin rasyonelliğini sorgulayacak kadar kendinden emindi. Şimdilerde başlarına güya saksı düşmüş üzere bir anda ayılıverdiler.
Telif istediğimden söylemiyorum… Seçim öncesi bu köşede okuduğunuz ne kadar muhalefet eleştirisi varsa sırayla tekrarlıyorlar.
Dün CHP’li bir gazetecinin, “Muhalefete oy veren milyonlarca seçmen olarak o kadar zavallıyız ki, kendimize acıyorum” formundaki itirafı bu tartışmada ibretlik bir örnek.
Kendi üzere düşünmeyene acıma noktasından kendine acımaya geçiş kuşkusuz ki dramatik…
Benzer durumdaki meslektaşlarımız için tek tesellimiz, çok güçlü bir his, hezeyan olan kendine acıma hâlinin o denli uluorta Twitter’da tabir edilecek bir his olmaması.
Yeni devirde durum almak için samimi itirafçı pozlarına soyunduklarına inanmak istiyorum.
Yoksa sahiden üzüleceğiz.
YAKUP KEPENEK: ARTIK GİT
Kepenek ise köşesinde bir an önce git dediği Kemal Kılıçdaroğlu için “Kılıçdaroğlu, sana son bir “eski dost ve parti arkadaşı” önerisi, ülkemize ve partimize daha fazla ziyan verme; adamlarını da al ve bir an önce git. Birileri bırakmana müsaade verilmiyorsa, dürüst ol ve bunu kamuoyuna açıkla.” teklifinde bulundu.
Birgün gazetesinden Yakup Kepenek “Kılıçdaroğlu artık yeter” başlıklı yazısı:
Sonuçları ülke siyasetini ve toplumsal yapısını kökten değiştirecek ehemmiyette olan iki büyük seçimde de başarısız olan CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu, hiçbir şey olmamış üzere misyonuna devam ediyor.
Yeni bir MYK oluşturduktan sonra şöyle diyor:
“Ortaya çıkan tabloyu ağır bir mağlubiyet olarak görmeyi asla kabul etmem, sizin de kabul etmenizi hakikat bulmam.”
Bu süreçte, şu iki nokta dikkat çekiyor.
Birincisi, Kılıçdaroğlu “örgütten sorumlu yardımcı atamıyor; o vazifesi kendisi üstleniyor. İkincisi, sözcüsü bir tarafa, evvelki MYK’den sadece bir kişiyi, Bülent Kuşoğlu’nu yanına alıyor.
Bu iki noktaya daha yakından bakılması gerekiyor.
HİÇE SAYILAN ÖRGÜT
Kılıçdaroğlu, örgüt işlerini üstlenerek Kurultay sürecinde parti tabanından, yeni görüş ve başkanlarla gelebilecek bir genel lider oluşumunun önünü kesiyor.
CHP’yi bir “tek adam” olarak 13 yıldır yöneten, işbaşına gelirken kelam verdiği halde aday saptamalarında önseçim yaptırmayan Kılıçdaroğlu, çok olumsuz şartlarda partiyi ayakta tutan üyelere onların örgütlerine güvenmediğini kanıtlıyor.
Yeni bir kurultay sürecinde CHP örgütlerinin bir kere daha hiçe sayılacak olması, enteresandır, siyasal İslâmcı iktidarın “sandık” zaferinden sonra gerçekleştiriliyor.
Bu noktada asıl anlaşılması gereken Kılıçdaroğlu’nun izlediği ideolojidir.
İZLENEN İDEOLOJİ
Son 10-15 yıl boyunca CHP, Cumhuriyet’in bedellerinden uzaklaşmakta ve süratle sağcılaşmaktaydı.
Ancak bu süreç bir bütünlük içinde sergilenmiyordu. Bu eksiklik, CHP Genel Lider Yardımcısı ve Ankara Milletvekili Bülent Kuşoğlu’nun, 31 Aralık’ 2021’de Karar’daki “İslamcı muhafazakâr zihniyetin dönüşümü, cumhuriyet ve demokrasi” başlıklı yazısıyla giderildi.
Muhafazakârlığın genel özelliklerini özetleyerek başladığı yazısına Kuşoğlu, kelamı Türkiye’ye getirerek, şöyle devam ediyor:
“Kurtuluş, kuruluş çabasının ve sistemin dışında kalan muhafazakâr niyet akımı, daha evvel koalisyonlarla ulaştığı iktidara tek başına 2002 yılında ulaşmıştır.
….muhafazakâr zihniyetin demokrasinin en temel kurumlarından sandıkla gelip-gitmeyi benimsemesi yahut benimsemiş görünmesi İslam dünyası ve Ortadoğu idareleri açısından çok değerli bir gelişmedir. Sonuçta sandıkla gelen muhafazakâr İslamcı bir zihniyetin yeniden sandıkla gitmesi, bir birinci olarak ve tüm İslam toplumları için örnek oluşturacaktır.”
Kuşoğlu’nun bu sözleri, ABD-CIA eski II. Başkanı G. Fuller’in “Yeni Türkiye Cumhuriyeti” ismiyle lisanımızda de yayımlanan ve ABD’nin resmi görüşlerini yansıtan ve bu köşede özetlenen görüşlerle teğe bir örtüşüyor. Buna nazaran ABD, Soğuk Savaş sonrasında Türkiye’ye yeni misyonlar yükledi; bu misyonların başında, bu ülkede “Ilımlı İslamcı” bir iktidarın seçimle işbaşına gelmesi ve seçimle gitmesi, böylece Türkiye’nin İslam coğrafyasında biricik “örnek ülke” olması geliyordu.
Kılıçdaroğlu’nun ideoloğu Kuşoğlu devam ediyor:
“Erdoğan iktidarı hala muhafazakâr mıdır?’ diye sormak ve Erdoğan mutedil muhafazakârları da gitgide endişelendiriyor tespitini yapmak gerekir. Zira Erdoğan İdaresi toplumda kutuplaşmayı artırmakta ve yeni naslar icat ederek İslam’a ziyan vermektedir.”
Erdoğan’ın “İslâm’a zarar” verdiği saptandıktan sonra Kuşoğlu, daha yakına da geliyor:
“…Türkiye’de siyasal İslamcı muhafazakârlık demokratik muhafazakârlığa Davutoğlu, Karamollaoğlu ve Babacan üzere önderlerle dönüşme eşiğindedir. O nedenle de Kemal Kılıçdaroğlu’nun ‘Helalleşme’ söylemi demokrasimiz için tam vaktinde, yerinde ve manalı bir davet olmuştur.”
Seçim sürecinde, CHP düzgünce dönüştürüldü; Millet İttifakı- Altılı Masa eliyle uygulamaya konulan bu görüşler, Siyasal İslâm’ın bir sefer daha “sandıktan çıkmasını”, üstelik altı genel başkanı Meclis dışında bırakarak, çok güçlü ve kalıcılaşacak biçimde çıkmasını sağladı.
Böylece, Kılıçdaroğlu “liderliğinde” CIA’in istekleri yerine getirildi. Türkiye’de, iktidarı ve ana muhalefetiyle İslam coğrafyasına örnek olacak bir “sandık demokrasisi” gayesine ulaşıldı.
Meclis dışında kalan Kılıçdaroğlu, “ben adayım demem” tafrasını da atarak, Genel Liderimizi “yedirtmeyiz” diye yeri-göğü inleten “kendi seçtiklerinin” coşkulu alkışları ortasında yine genel lider seçilecek olmanın “demokratlığı” ile yerinde kalmaya çalışıyor.
Öyle mi?
Artık kâfi.
Kılıçdaroğlu, sana son bir “eski dost ve parti arkadaşı” önerisi, ülkemize ve partimize daha fazla ziyan verme; adamlarını da al ve bir an önce git. Birileri bırakmana müsaade verilmiyorsa, dürüst ol ve bunu kamuoyuna açıkla.